"Hoş kal" demiştim sadece, kırık bir ses tonuyla. "Sende, umarım hayat karşına daha iyilerini çıkarır" dediği anda dudaklarımda buruk bir gülüş var olmuştu. Kalbim söyleyemiyorken dilim söylemişti, buz kestim ama umursamadım. "Umarım, seninde" artık gözlerimin ışığını söndürme vaktiydi. Bitsin diye dualar ettiğim masalımız bitmişti, rüya dolu hayattan kötü bir şekilde uyanmış üzerine tüm suçu üstlenmiştim. Tüm dünyanın yükünü sırtımda nasıl taşıyacaktım? Gerçekten bitmiş miydi? *Kitabım hiçbir kitaptan esinlenilmemiş tamamen hayal ürünümdür*