Donuk bakışlarımı bana bakan arkadaşlarıma çevirdim.Doruk,Ömer ve Berk bana korku dolu gözlerle bana bakarken ben göz yaşlarımın yanaklarımda kuruduğunu hissettim.Dudaklarım titriyordu,mühürlenmişti sanki.Sesimi çıkarmak istiyordum,konuşmak istiyordum.Ama korku duygusunun yayıldığı sesim çıkamıyordu dudaklarımdan.
Etraf'ı bulanık gören gözlerim ellerime gittiğinde kan rengini gördüğümde donan göz yaşlarım akmaya başladı.Titrek ellerimi bir-birine sürtmeye başladım,çıksın istedim,o kan ellerimden yok olsun istedim.Bir-birine sürttüğüm zaman mühürlenen dudaklarımın arasından korku dolu bir inleme çıktı.
Sesim yükseldi,her kesin bakışları bendeydi,korkunun hakimiyeti ele aldığı gözlerle bana bakmaya devam ediyordu.Canım yanıyordu ama umrumda değildi,canımın acısı,az önce yaşadıklarımla yüksek bir inleme döküldü dudaklarımın arasından.Eş zamanlı olarak Doruk'un endişesini belli eden bir sesle bana söylediği şeyi duydum.
"Asiye!Ne oluyor?"
Ne olduğunu ben de anlamamıştım birkaç dakika öncesinde.Anlamsız bakışlarla yaptığım şeye bakıyordum.Üstüm-başım kan olmuştu,ellerim kan kaplamıştı.Parmaklarım o soğuk sıvıyla buluştuğu an da tüm vücudum buz kesmişti.
Dudaklarımın mührü tamamen açıldı,kekeleyerek hayatımı değiştirecek o cümleyi kurdum.
"Ben...birini öldürdüm."
11.11.21
Huzurla yaşadığın evinde yalnız mısın gerçekten?
Hiç tanımadığın ve sokakta gördüğünde yüzünü çevirdiğin biri ile paylaşmak ister misin?
Peki ya onu sevmeye ne dersin?
Bu, evsizlerin değil, bunu sanata dönüştüren köstebeklerin hikayesi...
❥
h.k. gümüş