Benim Küçük dünyam

Ben yezda. Yine olduğu gibi bir çıkmazın içindeydim. Beni kimse sevmedi. Hiç kimse görmedi. O dışında. Abim..

Abim gittiğinde ben 12 yaşındaydım. Şimdi ise 24 yaşında. Zaman geçti. Abim gitti ve ben kaldım. Şuan dört duvar arasında sıkışıp kalmıştım. Kaçamıyor, her gece deliriyordum. Abimin ruhu peşimi bırakmıyor ve her gece yanıma uğruyordu. Ben yezda, size şunu söyleyebilirim ki bir deli ile konuştuğunuzu bilmenizi isterim. Delirmek kolay değildir. Bende çok çabuk delirmedim.

Birçok insan yanıma geliyordu. Kimisi kolumdaki saçma sapan serumu yeniliyordu. Kimisi benim durumuma bakıyordu. Bense hiç birini umursamıyordum. Umursamak istemiyordum. Daha öncede dediğim gibi "Umursamak için önce umursanmak gerekir." Yine diyorum. Her zamanda diyeceğim.

Acı çekerek büyümüştük biz. Acı çekmeye devam etmiştik ama hepsi geride kalmıştı. Acı bizi biz yapmış, bu günlere getirmişti. Biliyorum sizde çok acı çektiniz. Ama o acılar sizide iyi günlerinize getirdi. Belki de daha gelmediniz ama inanın en kısa zamanda sizde geleceksiniz. Ben yezda ve bu hikayem burada son buldu. O defteri bir daha açmamak üzere kapattım.

19.12.21 <3
02.07.22 :)

2.KİTAP
22.06.23 ♡