AYSAR

İnsanı en çok güvendikleri yıkardı. En çok yapmazdedikleri sırtından bıçaklardı. Her insan bir gün ihanet ederdi ve yalnızca gerçek sevdikleri insanı öldürebilirdi. Düşman art arda kurşunları sıksa daisabet ettiremezdi o ihanet kurşunlarını. Dost ise tek bir kurşunda öldürürdü.Çünkü dost nereden vuracağını iyi bilirdi. Çakır lakabı ile İstanbul'un enküçük mahallerinden bir olan Aysar'a ün salmış Karahan adımlarını uzunkoridorda hevessizce attı. Beş yıl sonra bu cezaevinden çıkacak olması çoktabir şey ifade etmiyordu onun için. Buradan çıktığında annesi çok sevinirdikesin ama onun ruhu yastaydı.

***

İyi ki o kuyuya indim, İyi ki o şiiri sevdim, İyi ki o sınırı aştım ve İyi ki bana bunu yaptın diyordu o şarkıda. İhtilalinden önce yalnızlığa hayrandım diyordu ve en acısı Didem için söylediği şarkıda Didem o adam ile dans ediyordu.

Karahan kendi iç savaşını verirken bedenine çarpan beden ile bir adım geri sendeledi. Karahan kendine gelmişçesine sirkelenirken gözleri çarpmanın etkisi ile yere düşen kızı buldu.

"Nazlı iyi misin?" diyen Gurur'u duydu Karahan ve ardından boğazını temizledi. Sanırım her ikisi de birbirini fark etmemişti ama Karahan özür dileme ihtiyacı hissetti. Gurur kıza kalkması için yardım edecekti ki Karahan kıza elini uzattı. "Görmedim, kusura bakma," dedi Karahan. Üç arkadaşı da onların gerisinde kalkmış Nazlı'nın Karahan'ın elini tutuşunu izliyorlardı. "Önemli değil,bende dalgındım."

Çakır ve Nazlı'nın hikâyesi böyle başlamıştı, masum... Ama aşkları sanıldığı gibi masum kalmayacaktı. Çünkü masumluk Aysar olana kadardı.