Güneş Yok Olurken

Hataların kadar büyürsün demişti annem bana ölmeden bir kaç saniye önce. Tabii ben bu sözün ağırlığını da anlamını da daha çok küçükken ama en güvendiğimden aldığım darbe ile öğrendim.
Abimden öğrendim ben bu sözün gerçekliğini. Annemin ölmesi babam içinde abim içinde benim hatamdı. O gün o arabada, annemin sürdüğü araba da, sırf annem benimle ilgilenmiyor diye ağlamasaydım annem ölmeyecekti belkide. Bana hep bunu söylediler. Evet ben bir hataydım kesinlikle öyleydim. Ama bunu nerden bilebilirdim ki, sadece 5 yaşındaydım. Annem beni anaokulundan aldığında acelesi olduğu için öpmediğinden arabada mızmızlanıyordum. nerden bilecektim bu hareketimin sonu annemin de sonunu getireceğini. Bilseydim yemin ederim nefes bile almazdım o arabanın içinde. Ama bazen bazı şeyler için, keşke demek için bile çok geç oluyor. Ben abime göre günü geceye çevirendim. Ama annem için her zaman gündüm, güneştim.
Benim adım Güneş... Hikayeme hoş geldiniz...