Ένα όνειρο που μοιάζει τόσο ψεύτικο μα, και τόσο αληθινό ταυτ όχρονα, είσαι έτοιμος να το αφήσεις ή έτοιμος να το πιάσεις;
Ένα τόσο σκοτεινό όνειρο, πώς γίνεται να είναι και τόσο φωτεινό συνάμα;
Άραγε μετά την πραγματοποίηση του θα πεθάνεις ή θα γεννηθείς;
Και αν είναι το τέλος, πώς γίνεται να είναι και η αρχή;
Το Σκοτεινό Αύριο Του Ονείρου μπορεί να γίνει άραγε ποτέ Το Φωτεινό Σήμερα Της Πραγματικότητας;
Ποίηση, ιστορία, στίχοι, ποιητικά κείμενα..;
Κάνεις δεν ξέρει!
Πάντως είμαστε πολλά χιλιάδες-τρισεκατομμύρια έτη φωτός βαθιά σε εκείνη την ψυχή που δεν γνώρισε κάνεις!
𝓗𝓮𝓻 𝓱𝓪𝓷𝓭 𝓲𝓷 𝓱𝓲𝓼, 𝓫𝓮𝓬𝓪𝓶𝓮 𝓱𝓲𝓼 𝓽𝓸𝓶𝓸𝓻𝓻𝓸𝔀.
Κάθε φορά που ακούω τη φωνή σου σαγηνεύομαι. Αγγίζει την ψυχή μου. Μου δημιουργεί εκείνο το καταραμένο τρέμουλο. Εξαφανίζει τις ανασφάλειες μου και μου υπενθυμίζει αυτό που είμαι.
Δεν σε βλέπω. Δεν βλέπω την ομορφιά σου. Δεν βλέπω τι χρώμα είναι τα μάτια σου. Δεν ξέρω πως είναι το χαμόγελο σου.
Καλύτερα όμως. Ετσι ξέρω πως σε έχω ερωτευτεί για αυτό που είσαι. Για αυτό που είσαι όταν είσαι μαζί μου. Για αυτό που είσαι όταν δεν είσαι με άλλους. Για αυτό που βγάζεις όταν είμαστε μόνο εμείς.