Yalnızlığın Esareti

* * * * * * * *
"Neden tüm bu belalara rağmen yanımdan ayrılmıyorsun, korkmuyor musun benden?"~Pınar
"Ben seninle tüm belalara varım çünkü benim bu buz tutmuş kalbim seninle ısınıyor."~Deniz
dedi ve bende mırıldanarak " Ben güneş değilim..." dedim. Deniz'de duymuş olacak ki bana sesini kısarak kulağıma etkileyici sesiyle "Doğru güneş değilsin olma da. Olursan eğer seni karanlıkta izleyecek yıldızlar olmaz." diye kulağıma fısıldadı ve kulağıma fısıldamaya devam ederek: "Zaten ben buna izin vermem senin kalbinde gizli bir güneş var ve beni senin kalbin ısıtıyor ve huzur veriyor seni izlemek çok zevkli belalı ayım..." dedi. Bana "Belalı ayım" demişti.Bu bir iltifat mıydı yoksa aşağılama mıydı bilmiyorum çünkü Deniz'i anlamak çok güç ve o aklında binlerce şey düşünmüş olabilirdi ve o aklındaki binlerce düşündüğü anlamlardan sadece birini söylemişti fakat ben bunu düşünemeyecek kadar yorgundum, yorgunum...Çok yakında yeni bir bela daha bize bulaşacaktı hissediyorum.Ama bu diğerlerinden farklı olacaktı.Çok daha büyük bir belayla karşı karşıya kalacaktık.Ve daha da kötüsü çok yalnız kalacaktık.Bildiğin hayat bizi yalnızlığa mahkum etmişti. Daha doğrusu biz yalnızlığın esirleriydik biz hep yalnız kalacaktık çünkü bizi yalnızlık esir almıştı biz "Yalnızlığın esirleriydik ve bu hep böyle sürecekti."

"Siz yalnızlığın esirleri Pınar, Deniz ve arkadaşlarıyla yalnızlığın esirleri olmaya hazır mısınız?"