HAR-I FİRKAT (+18)

Solmuş bir kalbim vardı benim.

Kalp solar mı hiç? Çoğu kişinin çiçeği solarken, benim kalbim solmuştu. Kendi ellerimle yapmıştım bunu. Bile isteye, her şeyi göze alarak yapmıştım.
Sevilmeyeceğimi bile bile deli gibi istemiştim onu. Körü körüne sevmiş, kalbimi ayaklarının altına sermiştim.
Her defasında çiğnedi kalbimi. Bazen bir bakışıyla yaptı bunu, bazense kelimeleriyle. Hepsinin üstesinden gelebilirdim. Bakışını yok sayabilir, kelimelerini kulak arkası edebilirdim.
Ama bana hissettirdiklerinin üstesinden gelemezdim. Benim için atmayan bir kalp uğruna solmuştu kalbim ve ben ondan vazgeçmek yerine kendimden vazgeçmiştim.

Kalbimin en güzel yerinde sakladığım bir adam vardı ve o, beni bile bile öldürüyordu.

Acımasızdı.

Kalbimi ellerinin arasına alıp, parçalayacak ve hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edecek kadar acımasızdı.

Bu hikâye;
Zihninde Azrail'ini,
Yüreğinde sevgisini yaşatanlara ithaf edilmiştir...