𝟠 𝕊𝕋ℝℤ𝕐𝕂𝔸𝕎𝔼𝕂

- Jego życie trzeba było ratować! - krzyknęłam.

- To jest nie do pomyślenia, żeby studenci medycyny się tak zachowywali! - mówił wściekły ordynator. - Przeprowadzić tak skomplikowaną operację! Nie mając doświadczenia! Ryzykowaliście życiem pacjenta!

- Tym pacjentem był nasz przyjaciel. - mówił, starając się zachować spokój Zack. - Obowiązkiem lekarzy jest udzielenie mu pomocy.

- Nie jesteście lekarzami! - krzyknął Mr Cassidy.

- Nie jesteśmy. Ale nie mogliśmy być obojętni na jego życie. Jego stan był krytyczny! Musieliśmy o nie walczyć! - tłumaczył chłopak.

- Nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo mogliście mu zaszkodzić! Mogliście coś spierdolić! - krzyczał na nas, będąc czerwony jak krew.

- Musieliśmy zaryzykować. - odezwałam się. - Mógł umrzeć, a dzięki nam żyje.

- To się jeszcze oceni jak żyje. - westchnął i przetarł ręką czoło. - Podjęliście się bardzo nieodpowiedzialnego zadania i poniesiecie konsekwencje.

Spojrzałam na siedzącego obok mnie czarnowłosego i chwyciłam jego rękę. On oddał uścisk.

- Kto wpadł na ten pomyśl?

- Ja. - powiedzieliśmy jednocześnie.

Mr Smith westchnął ponownie.
- W takim razie, niezależnie od tego czyja to wina. Poniesiecie oboje odpowiedzialność. Na ten moment jesteście zawieszeni. Pacjent przejdzie badania i reszta się jeszcze okaże. Zejdźcie mi z oczu. Jestem wami rozczarowany.

Po tych słowach opuściliśmy gabinet ordynatora. Byłam załamana. Wszystkie moje marzenia i plany na przyszłość legły w gruzach. Przy drzwiach stała nasza przyjaciółka Amber. Od razu przytuliłam się do jej białego fartucha.

- Wszystko słyszałam. - powiedziała, przytulając mnie i wycierając moją łzę.

- Nie płacz Melody. - odezwał się Zack, obejmując nas. - Będzie dobrze. Po co jesteśmy na medycynie? Po to żeby ratować życie! A my właśnie zrobiliśmy wszystko by je ocalić.