Ve ben... Ahsen. Ahsen Kara değil. Ahsen Malbora değil. Sadece Ahsen. Kendini hiçbir yere ait hissedememiş, hiçbir kalıba sığdırılamamış, kimsenin onu koca dünyaya sığdıramadığı henüz on yedi yaşındaki bir genç kızım. Kocaman dünyada sığınacak kimsesi olmayan, derdinde, dermanı yine kendisinde bulmaya mahkûm bırakılmış bir Ahsen.
Ya siz beni dünyanıza sığdırabilecek misiniz?
______
"Özür dilerim Ahsen.. Çok bencil bir adamım. Seni şu ana kadar kimsenin fark etmemiş olmasına sevinecek kadar acizim. Seni ilk fark eden ben olduğum için her şeye rağmen mutluyum. Ben şiirlerin, süslü sözlerin adamı değilim. Ama içimden gelenleri söylemek hakkımdır. Sen, benim şu boktan hayattaki tek tesellimsin. Eskiden ertesi sabah uyanmak için bir sebebim yokken sen bana bir sebep verdin. Artık uyanmak, gün içinde seni görmek ve seni cebime saklamak istiyorum."
Abi kitapları kıtlığı çekiyorsanız doğru yerdesiniz. Sizden istediğim ana karakter olan kız ile empati kurmanız. Babasına olan düşkünlüğünü anlamanız. Bu kitapta önyargılı abiler yok, karışan bebekler yok. Alışılmış klasik abilerim hikayesi değildir. Dikkat! Bu kitabı okurken neden benim abim yok diye dert yanabilirsiniz :)
"Onu istemiyorum." Nefret dolu bakışları bendeyken babamdan uzaklaştı. "Benim kızım değil o!" dedi ve üstüme atılmak için hamle yaptı. Fevri bir hareketle geriye kaçarken hemşirelerden biri annemin koluna enjektör sapladı. Sakinleştirici olduğunu tahmin ettiğim sıvı bedenine girdi, hareketleri yavaşça kesilirken hala sayıklıyordu.
"Gerçekleri söyle ona Yılmaz." dedi uykuya dalmadan hemen önce. "Öz ailesini bulsun."
Beni bitirecek kelimeler dudaklarından döküldü. Annem odaya alınırken babam da peşinden gitti. Bedenim titredi, vücudumu soğukluk kapladı. Bir insan narkozluyken asla yalan söyleyemezdi.
Başlangıç: 12 Haziran 2022