Yaşam Mezarlığı

Akın..
Her bir hecesine her bir zerresine aşık olduğum adam şimdi gözlerimden akan yaşları siliyordu.

"Ben yanındayım!Her ne olursa olsun." dedi.

Derin bir nefes alıp yere odaklandı.
Biliyordum o da emindi artık delirdiğimden.

"Sende inanmıyorsun bana!" diye bağırdım.

Benim sesimden "Deliler Hastanesi" titremişti.
"Ben deli değilim!İşte o kız yine kulağıma fısıldıyor!Burası kötü!"

Akın beni kollarımdan tutup sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Çek elini benden!Korkuyorsun sende!Merak etme bulaşıcılığı yok!" dedim.Titreyen bacaklarım artık beni taşıyamıyordu.Bir anda yere yığıldım ve görüş alanımda o küçük kız çocuğu saye belirdi.

"Kimse sana inanmayacak demiştim Abim bile.Bak gördün mü!Sana zamanında Abinin kimler tarafından öldürüldüğünü de söylemiştim." dedi.

Akın yığıldığım yerden beni kucağına aldı.Beni almaya çalışanları ittirerek savurdu.
"Sikerim yapacağınız işi!Görmüyor musun iyi değil!"

Değildim!
Ya zihnim bana bir oyun oynuyordu,yada oyunu kaleme alan kişi bendim.

-Seçim sizin.-
Zihninin oyununa mı inanmaya devam etsin yada kendi oyununu mu kaleme alsın?