"Lütfen" dedim sesim o kadar kısık çıkmıştı ki duraksamıştım "Emir Karacabey lütfen bırak gideyim." Dedim öfke ile bakan gözleri bir an olsun sapmadı bileğinden kavrayıp kendine doğru çekip "Bana bunu nasıl yaparsın!" Dedi tok sesi bir adım gerilememe sebep oldu öfkesi kızgın bir lavdı ben ise kül.
Yaşadığım şehir,baktığım gökyüzü,sevdiğim memleket kokusu,hepsi için bir bedel ödüyordum,kaçmak için koşmak gerekti ama yapamıyordum,Emir'in gözlerinden kaçamıyordum,Emir Karacabey sevgiden yoksun belki de adını duymadığı "sevgi" kelimesini ondan bekledim,Bizi biraraya getiren kader dedim.Kardeşim Banu'nun büyümesini isterken kendi cehennemimin duvarlarını öreceğini görememiştim kardeşim dediğim her noktam başka cümlenin başlangıçlarına kapı açtı o kapılar yerini zehirli yalanlara bıraktı.
Emir Karacabey Nazlı Atasoy
Aşka "AFİTAP" kadar muhtaçlardı gecenin ay ışığının güneşi beklediği sabaha kadar bekleyeceklerdi birbirlerini zaman onları bu memlekete buluşturmuştu bir kağıtta ıslak imzalarda mühürlenmişlerdi.
GECE GÜNEŞİ SERİSİ
AFİTAP=GÜNEŞ IŞIĞI
O ZAMAN GEL BİZİMLE OKU EMİR KARACABEY NAZLI ATASOY HİKAYESİNİ.
Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam.
Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınmak istiyordu.
Hale Seçkin.. onu 1 yıldır kanatlarının altında yaşatıyordu. Her ne kadar BERCESTE bunu bilmesede...
+18 içeriklidir. (sahneler/ argo kelime ve konuşmalar vardır.)