Karanlık Hata

Uçsuz bucaksız maviliğin serinliği bedenimi donduruyor, hafif esen rüzgar ile kıyıya vuran dalgalar ise açık kahverengi saçlarımı ıslatıyordu. O sessizliğin içinde bir ses vardı ki bedenimle beraber kalbimi de donduruyordu. Bal rengi gözlerimden akan yaşlar tenimi yakıyordu. Acı dolu inlemelerim ile düşünemez hale geldiğimde gözlerim yavaş yavaş kapanıyordu. O Karanlık Hatanın içinde öğrendiğim tek şey bana bu sonu hazırlamıştı. Gözlerim tamamen kapandığında ''Eylem!'' diye haykıran ses bana iyice yaklaşıyordu. Artık çok geçti. Son nefesimi verirken ''Bitti.'' diye fısıldadım ona. ''BİTTİ.''