GECE

‘‘ Ben seninle ölümü bile severim, senden gelen her şey gibi.’’

Leyla.
Hayattaki en büyük korkusu ölümünün bir bilinmezlik yüzünden olacağı. Hayatına bunu düşünerek yön vermiş ve hala da devam ediyor.

Kendine sıkça sorduğu soru bu bilinenin aynı zamanda nasıl bir bilinmez olduğu. Aslında bu şöyle açıklanabilir; matematikte x genelde bilinmezi temsil eder. Ama x, onun x olduğunu bildiğimiz için bir
bilinendir de.

Fakat bu bilinirlik bize yetersiz kalır. Aynı Leyla’ nın durumunda olduğu gibi.

Aklını bu ve bunun gibi daha birçok soru kurcaladığında ise
kahve onun tek sığınağı. Ne büyük ironidir ki hayat ona, kahveye olan aşkının sayesinde
gerçek bir aşk fırlatacak.

Ve Evren.
Bu hayatta herkesi kıskandıracak kadar sevimli, neşeli ve mutlu bir adam. Sürekli etrafına kahkahalar saçıyor ve kendisine özgüveni tam.
Etrafındakiler tarafından da gerçekten seviliyor.

Bu, Evren’in diğer insanların gözünden tanımlanışı. Evet, Evren gerçekten mutlu olabilir ama unutmayın ki, hiçbir şey göründüğü gibi değildir. Evren tek bir oyunu mükemmel bir biçimde oynuyor aslında: Pollyannacılık. Üstad Necip Fazıl’ın da dediği gibi;
''Ağlamak için gözyaşı mı gerek?
Dertliler de ağlar ama gülerek!''

Onlar oradan oraya koşturacaklar, kimi zaman olaylar
karışacak ve her sır kördüğümün çözülmesi gibi birer birer ortaya çıkacak. Ve
bize düşen ise onların hikayesini izlemek olacak.

Bu kitabın büyüsü ise final cümlesinde saklı.

‘‘ Aslında onların kaderleri birlikte yazılmıştı, aynı adlarının da birlikte bir anlam bulduğu gibi. Evren, ve Leyla.’’

Hikayenin kurgusunu iki kişi oluşturdu ve iki kişi yazacak.
Aynı zamanda burada ilk kitabımız olduğuna aldanmayın.

Bizi ve hikayemizi sevmeniz dileğiyle… :))