Isang Daang Pahina Ng Luha

The truth is, napaparami ang mga tula na nagagawa ko when I felt empty.

Kaya kung mapanakit man ang mga kinalalabasan ng piyesa, danas ko man o imahinasyon ko lang, ang bawat lungkot o sakit na mararamdaman mo pagkatapos mag basa, yon din yong mismong nararamdaman ko.

I found joy in my pen.

Ngunit sa likod ng saya na yon ay ang lungkot at sakit tuwing magsisimulang lumapat ang pluma sa papel na nasa harap ko.

I wrote when I'm not okay,
I wrote when I felt empty,
I wrote when I felt so tired,
That's why pen is my companion.

Tuwing walang taong handang makinig sa mga drama ng buhay ko, nasa tabi lang siya nag hihintay na gamitin ko siya bilang pang langgas sa lahat ng lungkot, naghihintay na damputin ko siya at gamitin upang magamot lahat ng sakit.

The worst thing about being a writer ay yung mababasa lahat ng papel na masusulatan mo, but the best thing about being a writer is that you can find your comfort even if nobody is free to listen, your pen is always free to wipe your tears, so I just put down my phone and start loving my pen.