KÂBUS'UN SADAKATİ (Askıda)

Yeşil ve çimenlik bir alanda uyanmıştım. Çimenlerin pürüzlü yapısı huzur verdiği kadarda rahatsız ediyordu. Dağın ortasında yıkıntı, döküntü bir yapı vardı. Bu yapı her zaman ki ıssızlığıyla bana göz kırpıyordu ona gitmem için. Parçalı bulutlu hava beni ürkütüyordu. Sanki felaketin esaretini canlandırıyordu bu hava.

Yapının yanına gidip döküntü kapıyı açarak içeri girdim. Attığım adımla fayanslı yer çatırdayıp parçalara bölünüyordu. Ama her defasında yepyeni olmayı da kendine görev edinmişti bu fayanslar. Etrafıma baktığımda karşımda bana her zaman annem olduğunu iddia eden, yanına gelmemi isteyen kadın vardı. O kadar korkutucu bir kadının anne olabilme ihtimali neydi peki? Onu görmemle, dağın ortasına hızlıca kaçtım. İçimde ki yoğun korku ile baş edemiyordum. Ölüm korkusu bende hakimiyetini kurmuştu. Arkamdan yavaş yavaş geliyordu. Yürüse bile benden daha hızlıydı. Genelde buna şaşırmak için yeterli zamanım olmuyordu. Ona karşı koyamıyordum çünkü benden daha güçlüydü. Bir anda üzerime atladı ve boğazımı sıkmaya başladı. Bu defa ölüm korkusu bedenimde değil, boynumda dolanıyordu.

"Yanıma geleceksin, kızım. Biz hep beraber olacağız. Seni kimse benden alamayacak, güzel kızım."

Canım o kadar yanıyordu ki dediklerini tam olarak anlayamıyordum. Bu dediklerini çıkarabilmek çok uzun sürüyordu. Boynumu saran parmaklarından kurtulmak istememe rağmen kurtulamıyordum. Ölüm korkusu boynumda ki iktidarını korumaya devam ediyordu. Gözlerim buna dayanamayarak yavaşça kapanmaya başladı.

******

Uyandığımda derin derin nefes almaya başlamıştım. Uzun zamandır böyle kâbuslar görüyordum. Her ne kadar sebebini bilmesem de korkuyordum. Ama alt tarafı bir kâbustan ne olabilirdi ki?

Ya da soruyu düzeltiyorum. Her gece programlanmış şekilde görülen bir kâbustan neler olabilirdi?