Speciaal

De nieuwe klas weet nog niet dat ik bij hun kom, op één
persoon na dan. Daan, die ene persoon, ken ik al en daarom koos ik ook voor
deze klas. Hij is wel aardig en redelijk populair en alles, dus ik hoop dat hij
me soort van wil helpen of idk. Hij weet hét ook niet, en ik ben zeker niet van
plan het te vertellen. Daarom lach ik gewoon wat en doe ik alsof ik blij ben
met deze keuze. Niet dat ik dat ben, ik ben verre van blij met de overstap.

De overstap klinkt net alsof je aan het reizen bent met een
trein. Je rijdt gewoon door het mooie groene landschap, kuch, rustig en stil.
Gewoon wat naar buiten starend en naar muziek luisterend als je merkt dat je
bijna moet overstappen op een volgende trein. Snel pak je je spullen en maak je
je klaar om te haasten naar je overstap. De deuren gaan open, mensen duwen je
opzij om daarna halsoverkop naar hun familie en vrienden te rennen die staan te
wachten op het perron. Zelf haast je je ook. Maar je wordt afgeremd door de
grote groep mensen die asociaal as hell alles blokkeert. Je kruipt zowat naar
de trappen zodat je de trein kan halen en snelt naar beneden. Het duurt
ongeveer een halve minuut totdat je de juiste trap naar boven hebt gevonden en
buiten adem probeer je jezelf met ongeveer je laatste energie naar boven te
sleuren. De deuren zijn nog net open en je rent naar binnen. Je gaat snel
zitten op de laatste niet-bezette plek en zucht diep. De deuren gaan dicht. Je
bent weer onderweg.