Tek Başına

''Sen yalnız değilsin'' Dedi gözleri az önce söylediklerimden dolayı göz yaşlarıyla dolmuştu. Onu hiç böyle görmemiştim. Merhamet ve aşk ile bakıyordu. Oysa her zaman ya alaycı bir ifade olurdu yüzünde ya da duygudan eser olmayan sert bir ifade. Yanıma gelip bana sarılmak dokunmak burada olduğunu yalnız olmadığımı hissettirmek istiyor ama adım atmaya cesaret edemiyor vereceğim tepkiden korkuyordu. ''Ben yalnız değilim Tek başımayım'' Dedim göz yaşlarım dudağıma akıyor tuzlu bir tat bırakıyordu. Kaybedecek bir şeyim kaybetmekten korktuğum bir insan yoktu. Babamın bıraktığı anılar beni yalnız değil koca bir hayatta mücadele verişim beni tek başıma yapıyordu. ''Artık Tek Başına değilsin hiçte olmayacaksın seni kurtaracağım.'' Bu cümleyle birlikte cesaret edip yanıma gelmiş ne olduğunu anlayamadan kendimi kalın kollarının arasında bulmuştum. Kalp atışlarını hissediyordum. O beni sardığında ilk kez Tek başıma olmadığımı hissettim. Merhamet, aşk, güven uzun zamandır alamadığım duyguları bana bir sarılışı ile vermişti. Bu duygular bana ''Sana güveniyorum'' cümlesini kurmam için cesaret vermişti. Sanırım ''O benim kahramanımdı'' Gözlerimi kapatıp kahramanımın kollarına teslim ettim kendimi.