Parajsë e pafund

Vetëm tre-katër centimetra e ndanin prej fytyrës së tij. S'mundej ta hiqte shikimin prej atyre dy syve që i dukeshin si e gjithë bota, nga ajo blu perfekte që ia boshatisi gjithë trurin.

-Kujdes, Adalanë, mund të ishe rrëzuar, - i pëshpëriti ai pa mundur ta largonte dot nga vetja. Atë afërsi kish kohë që e kërkonte dhe tashmë i dukej e vështirë të hiqte duart prej saj e të vazhdonin të silleshin si çdo herë tjetër.

Fryma e Delionit u përplas aq butë mbas fytyrës së Adalenës, fjalët e tij i erdhën aq të ngrohta, sa edhe atë që deshi të thoshte e harroi në çast.

Efektin e tij magnetik e ndjeu tashmë më tepër se kurrë. Po i pëlqente t'ia ndiente duart tek e shtrëngonin dhe ai kontakt me kraharorin e tij të fuqishëm i shkaktonte jo pak të dridhura.

Ndërkohë që vazhdonte ta shihte në sytë magjepsës, kuptoi se ajo blu e rrallë do ngelej shenjë gjithmonë në jetën e saj. Atëherë arriti të thoshte me veten e vet se sytë e tij u bënë qiell për të. Nuk kishte nevojë për qiellin e errët të Londrës kur mjaftonte të shihte atë dhe t'i dukej sikur dielli ndriçonte fuqishëm. Ai do ia zëvëndësonte ditët e errëta, diellin e humbur, qiellin e nxirë.

Filluar më 5 janar 2022
Përfunduar më 3 qershor 2022