ŞİZOFREN 'İN OYUNU FİNAL OLDU

Merhaba, ben Kardelen Çağlayan 20 yaşındayım . Fakat bu yaşıma kadar hiç güzel duygu tatmamış, canım yakılmıştı. Bunu sana anlatırken bile gözlerim yaşarıyor, o günlere sanki yeniden dönüyor gibi hissediyorum. O günleri unutmak için nelerimi vermezdim, canımın yanışları aklıma kazınmıştı sanki. Adeta elim kolum bağlanmış gibi hissediyordum haraket etmek istiyordum ama hiçbir şey yapamıyordum, yerimde kaskatı kesilmiş gibi hissediyordum.

Ben neden mi böyle bir haldeyim? Çünkü geçmişteki o küçük, tatlı bir o kadar da asi olan o kız benden en sevdiğini istiyor. Ama bu parayla satın alınacak bir şey değil, oyuncak bebekte değil. O sevgi istiyordu, benden sadece onu mutlu edecek bir şey yapmamı istiyordu. Bu yapacağım şeyden sonra hâlâ neden beni rahat bırakmıyordu, neden hala benim canımı yakıyordu?

Bu istediğini ona verirken ne kadar zorlanmıştım, ama yinede elimden geldiğince vermiştim. Ama o çocuk, o ufaklık daha fazlasını istiyor, her gün istekleri daha fazla artıyordu. Ben ona istediklerini verdikçe daha fazla canımı yakıyordu, beni eskilere geri döndürüyordu. O hiç bir türlü mutlu olmuyordu....

Yani benim bu kızla başım dertte, ona eğer istediğini vermezsem, eğer o mutlu olmazsa benim kabusum oluyordu bu defa da, her gece kabusum oluyor onun yüzünden nefes nefese kalkıyordum. Bu yüzden yapmak zorundaydım. Peki ya seninde görülmeyen, sadece zihninde olan bir düşmanın var mı? Sana kabuslar yaşatan, mutlu olmak isteyen üzülünce ise canını yakan bir görünmez düşman var mı hayatında?

"Bir çocuğun ruhunu öldürmekte cinayet sayılmalı "