Uzaklaşmak... Burdan çok uzaklarda sessizce ruhunun ağırlığının geçmesi için dua etmek istiyordu. Sessizlik istiyordu, sevilmek ve sadece değer görmek... Öyle çok şey değil. Acıkıp acıkmadığını, üşüdüyse giyinmesini, halsiz ise bir şey giymesini söyleyip bitki çayı verecek birisine ihtiyacı vardı. Gün sonunda "nasıl geçti?" denmesine... "İyiyim" dediğinde gözlerinin derinlerine bakıp "değilsin, anlayabiliyorum" diyen birisi, öyle ya... Bu soruyu sorsalar saatlerce ağlardı omuzlarına vura vura... Sahi, var mı ki bu dünyada karşındakinin mutluluğuyla mutlu olanlar? Kendi ütopyamızda yaşama şansımız olsa bizimle beraber üzülüp sevinen insanlara sahip olsak...