When you've always been everybody's shoulder to cry on. Iyong taong laging takbuhan kapag kailangan ng kausap, kapag may problema, o kung kailangan ng kaunting tulak para manatiling matatatag sa lahat ng pagsubok sa buhay.
Your friends listening ears no matter when and no matter what.
But countless nights have you cried yourself to sleep just because you can't let out the things running inside your head. Countless times have you felt drowning with your own thoughts, with your own tears. Feeling like you have no one else except yourself, and your self-induced bravery.
Wishing you also got someone to talk to. Praying you'd also have that listening ears and sincere eyes looking at you, assuring you that everything will eventually work out fine.
And then he came. Without a warning. In colors you'll surely remember. In a milieu you'll never forget.
But --- also left anyway.
Because, maybe life won't always work our way.
So, you'll have to learn how to swim alone again, learn how to ride the waves of nostalgia.
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.