Yaldızlı Ciltler, Yırtık Sayfalar

10 yaşımdan bu yana hayatımda güzel denebilecek tek bir şey bile olmadı. En azından beş dakika öncesine kadar olmamıştı.

Her zamanki kitapçımın her zamanki kimsenin uğramadığı koridorunda oturmuş kendi kendime ağlıyordum ki gözüme görüş hizamdaki raflardan birine konmuş bir kitap ilişti. En sevdiğim kitabın yeniden ciltlenmiş bir versiyonu rafların arasında öylece duruyordu. Ama dikkatimi çeken bu değildi. Dikkatimi çeken yanından pastel renklerde altı çizilen yerleri işaretlemek için kullanılan yapışkanlardan sarkan kitabın üzerindeki post-it nottu. Daha doğrusu notun üzerine simli bir kalemle yazılmış adım.

Gözyaşlarımı silip kitabı alırken yüzüme istemsiz bir gülümseme yayıldı. Nedenini bilmiyordum ama raftaki kitabın altı, renk renk ama uyumlu kalemlerle çizilmiş sayfalarını incelerken oldukça uzun bir süre sonra belki de ilk defa başıma güzel bir şey geldiğini düşünmeye başlamıştım. En azından öyle olduğuna inanmak istiyordum.