2 ARADA 1 AŞK

Bir rüzgâr misali etrafında dönüyor gibiydi. Simsiyah saçlar, kömür karası gözler ve bir içim su buğday bir ten. Kız sanki daha da baştan çıkarıcı olabilirmiş gibi komple, baştan aşağı simsiyahtı. Üzerindeki tek renk küçük, ince dudaklarının üzerindeki kırmızı rujdu. Elleri, kolları ve o güzel ağzı sürekli kımıldanıyordu. Kımıldanıyordu ama Emre onu duyamıyordu. Vurulmuş gibi hissediyordu. Kulakları uğulduyordu. Derken kızın ince eli havaya doğru kalktı "Hey!" diye bağırdı "Beni dinliyor musun sen?"

Emre o an ne halde olursa olsun belli etmemeye yemin etmişçesine kıza kaşlarını çatarak baktı. En büyük düşmanı oymuş gibi.

***

Klişe bir görüntüsü vardı. Aslında erkeklerin tamamı klişe bir görüntüye sahipti. Emre Zaimoğlu da onlardan biriydi. Başarılı bir iş adamıydı. Zekiydi. Güçlüydü. Güzel bir duruşu vardı. Keskin bakışları, sert yüz hatlarında aman vermez bir ifadeye sahipti. Gülümserken bile sanki kızıyormuş gibi bir izlenim bırakırdı. Ancak tüm bunlar buz dağının görünen kısmıydı. Suyun altında daha derin ve sert bir hayata sahipti. Babası Adana'nın eski kabadayılarındandı. Bir ünü, sürdürdüğü bir namı vardı. Ve bu nam şimdi kendisindeydi. En azından birkaç saat öncesine kadar.