Kapının açılmasıyla odanın içini ışık kapladı. Gözlerim kamaştığından elimi yüzüme siper edip gözlerimi kustum. İçeri giren kişiye baktım. Kalp atışımın hızlandığını fark ettim. Bunun nedeni intikam duygusuydu, nefretti. Karşımdaki kişiye yıllardır hissettiğim tek duygu,
Nefret.
Elimi yüzümden çekip tüm nefretimi dışa vurarak ona baktım.
Haberlerde, magazinlerde yaptığı iyiliklerden(!) dolayı insanların dilinden düşmeyen fakat insanların onun ismini anmalarına bile değmeyecek şerefsiz.
Kaya. Kaya Kordel.
Ve ben, Kaya Kordel'den intikam alacağına, bu yolda canını bile feda edecek olan Sahra Yılmaz. İntikam yolunda belki önüme birçok engel çıkacak, defalarca yıkılacağım belki ama düştüğüm gibi ayağa kalkacağım. Tıpkı, abimin bana öğrettiği gibi; yılmayacağım. Abimin bana tek yadigârı olan soyadımı taşıyacağım.
06.03.2022
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."