Aso't pusa kung mag talo, mortal na magkaaway kung mag asaran, at parang mag asawa kung mag away. Yan kami.
Sino nga ba naman ang mag aakala na kung sino pa yung kinaiinisan mo yun pa yung taong mamahalin mo ng higit pa sa buhay mo, walang pag aalinlangan, walang pangangamba, basta ang alam mo lang eh hindi mo alam kung anong mangyayare sa pang araw araw na buhay mo pag nawala sya.
Pero paano,
paano kapag dumating yung araw na mawala sya?
Kakayanin mo nga ba?
Do you really still want to live if the one of the reasons why you're still breathing is now gone?
What will you do?
How will you fight?
How long can you stand on this situation?
This will be my 3rd story, hahaha my 1st and 2nd stories are not yet done, well I admit it tamad po ako mag UD kaya guys kapit lang hahahaha. Btw, kung may mga gramatical errors ako please forgive mo, di po ako ganun kagaling sa english but im still trying my best para maenhance ito. So yun lang po, thanks guys!!
By: yojyojsiri
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.