Ansızın zihnime dolan görüntüler ve sesler beni korkutmaya başlamıştı. Bazen bana yardımcı oluyordu. Bazense aklımdan şüphe etmeme neden oluyor, beni dipsiz bir uçuruma sürüklüyordu. Beni yalnız bırakmasını haykırarak istiyor ama yalnız kaldığımda vücudum onun soğukluğunu ister gibi yanıyordu. Ne kadar korksam da, ne kadar ağlasam da, ne kadar beni bırakmasını istesem de günün sonunda; fırtına dindiğinde ve denizkızları uykuya daldığında sığındığım liman oydu. Ve ben sığındığım limanı kendi ellerimle ateşe vermeye çalışırken gözyaşlarım arsız dalgalar gibi alevleri söndürüyordu. ~.~.~.~.~ "Benim avuçlarımda tuttuğum kanatları gözyaşlarından kelebek, sonsuza kadar kozasında kalacak, ne bana geri dönebilecek ne de beni bırakıp uçabilecekti."