VİŞNE REÇELİ

" bir kar tanesii ol kon dilimin ucunaaa" . Kulağıma dolan şarkıyla birlikte kafamı gökyüzüne çevirdim. Aklıma gelen şeyle kıkırdayarak ağzımı araladım.Dilimin ucuna gelen karla birlikte yüzümde tebessüm oluştu.
Soğuk hava yüzümü istila ederken öylece durdum.Kar taneleri yüzümün her noktasındaydı,hissediyordum .İçimi titretsede kafamı yere eğmedim.Huzurdu çünkü.Soğuk ama huzurluydu.Acılı ama huzurlu.Hayat gibi işte.
Hayatta böyleydi.Kim acıyı duymadan büyürdü ki ? Herşeyin içinde vardı o his. Bazen miniciktir az hissedersin ama ordadır.Bazen şartlar gereği öyle yoğundur ki her bir zerren parçalanır.Ama geçer işte.Ne olursa olsun geçer ve sen biraz daha büyürsün

Alışırsın ; mutluluk ararken acı tatmaya.İlk isyan etsende bir zaman sonra şükredersin. Çünkü her an isyan ettikçe geçmeyecektir o .hep orda kalacaktır.
Acıya alışmaya çalışırsan bi bakarsın canın eskisi gibi yanmaz.Korkmazsın artık.Kaybettiklerinin acısı ilk günkü gibi yürek parçalamaz.Yok da olmaz ama hep sızlar
Değişen şarkıyla birlikte kendime geldim.Kafamı yere eğdim.Yüzüm soğuktan sızlıyordu.loş ışığın aydınlattıgı yolda yürümeye devam ettim.Kızlar kesin beni öldürücekti geç kalmıştım.
Adımlarımı hızlandırdım kardan dolayı yürümem zorlasmıştı.Ayağım kayacak diye sertçe basarak yürüyordum.Elimdeki market poşedini daha sıkı tuttum.

Sertçe esen rüzgarla sendeledim. Sinirle soludum. Off ! Hayır nıye hep ben gidiyorumki bıktım artık? Tekrar esen sert rüzgarla birlikte şalımın ucu aşağı düştü.Sertçe tekrar doladım.Montumun kapşonunu kafama kapattım.Komik gözükürse gözüksün umrumda değildi.Sert adımlarla yoluma devam ettim.Aklıma kötü senaryolar gelmeye başlamıştı.

Evin sokağına döndüm.Arkama baktım.evlerin arasındaki çıkmaz sokağa gözüm takıldı.Dikkatlice bakınca gölgeyi gördüm.Sanki benim tarafıma bakıyordu.Gözlerimi tekrar açıp kapatınca yine oradaydı bana doğru bir adım attı.Hızla eve koşmaya başladım.arkamdan geldiğini hissediyordum.Apartmanın kapısını tam itecekken bacağıma çarpan şeyle çığlık attım