လွမ်းစာပင်ရိပ်

ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကတည်းကပင် ကျွန်မဟာ ဘဝကိုပဲ ဦးစားပေးအာရုံစိုက်တတ်သူဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိခဲ့၏။ ထိုစဉ်တည်းက ကျွန်မတွင် အချစ်နှင့် ပတ်သက်ပြီး စိုးရိမ်စိတ်မျိုးရှိခဲ့သည်။ ကျွန်မနှင့် အံဝင်ခွင်ကျ မဖြစ်သော သူမျိုး၊ ဘဝနဲ့ မကိုက်ညီသောသူမျိုးကို ချစ်မိမှာ သိပ်ကြောက်သည်။ အချစ်ဆိုတာမျိုးကလည်း ဘယ်သူ့ကို ချစ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ရွေးချယ်ခွင့်ရှိတာမျိုးမှ မဟုတ်ဘဲ။ ကံကောင်းတာလား၊ ကံဆိုးတာလားဟု သတ်မှတ်၍ မရလောက်အောင်ပင် ကျွန်မဘဝကို ဘိန်းပန်းရနံ့တွေ ထုံသင်းစေမည့် အမျိုးသမီးလေးသည် စောစီးစွာပင် ဘဝထဲ ဝင်ရောက်လာ၏။ သူ ဘဝထဲ ဝင်ရောက်လာပုံက မတော်တဆနည်းမျိုးနဲ့လည်း မဟုတ်၊ တမင်တကာနည်းမျိုးနဲ့လည်း မဟုတ်ပေ။ ကံကြမ္မာကိုက ကျွန်မတို့ကို ဒီနေ့ ဒီရက်မှာ ဆရာ တပည့်အဖြစ် ဆုံ‌စည်းစေ ဟု သတ်မှတ်ထားခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်၏။