MAVİ GRİ (Ateş) +18 (TAMAMLANDI)

"Gel hadi gidelim."
Uzattığı eline bakarak fısıldadım.
"Konuşmayacak mıyız? Hani sen o minik kuşu merak ediyordun."
Söylediğim şeyle düz bir ifadeyle bana bakıp elini geri çekti.
"O minik kuş ile çok ortak noktamız olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden artık hergün saat tam 1'de onu burada dinlemek için bekliyor olacağım. Tam bir saat boyunca o bana kendini anlatırken ben onu dinleyeceğim."
Söylediği şeyle gülümseyerek ayağa kalktığımda elimden tutup beni indirdi.
"Peki o minik kuş sizin her gün burada olacağınıza nasıl inanabilir ki? Ona söz vermeniz gerekmiyor mu?"
Elimi bırakıp arkasını dönerek yürüdü.
"Kim bilebilir ki belki gelmeye de bilirim? Belki de o minik kuş benim her gün burada olacağıma inanmalıdır."
Yavaş adımlarla arkasından yürüyerek konuştum.
"Ya o minik kuş insanlara inanmayı çoktan bırakmışsa."

Birkaç adım atıp olduğu yerde durduğunda bense onun hemen bir adım arkasında durdum. Kara'nın kaslı sırtı ile uzun bir süre bakıştıktan sonra Kara bir anda dönüp burun buruna gelmemizi sağladı.
Yaptığı şeyle sertçe yutkunup bir adım gerilediğimde Kara üzerime doğru eğilip bileklerimden tuttu.
"O minik kuş şunu unutmasın."
Bileklerimdeki yara izlerine parmak uçlarını gezdirerek fısıldadı.
"Onun yaralarına tek dokunabilen adam benim."
...

Acımasız geçmişinin ona bıraktığı izlerle yaşamaya çalışan genç bir kadın Süveyda Özdemir... Ve geçmişinin ona bıraktığı acıyla ve öfkeyle ilerleyen bir adam Kara Hanedanoğlu...

Bu iki ruhsuz ve umutsuz insanın tüm zorluklara ve tüm acılara rağmen birbirlerinin yaralarını iyileştirerek verdikleri aşkın mücadelesi. Bu mavi durgun bir denizle, gri bir lodosun umutsuz hikayesi.
...

Klişe başlayan ama kimsenin tahmin edemeyeceği şekilde soluksuz devam eden bir hikaye okumak isterseniz sizi hikayeme beklerim. ❤️
...

(Tarihler önemli... Not alın.)
...

12/03/2022