Anılarım Kal!

Herkes bir gün gidiyor, tek kalan ben ve yalnızlığım...

2 tür yalnız insan vardır: biri çevrenin baskısıyla yalnızlığa mahkum edilir diğeri ise yalnızlığa alıştıktan sonra çevresinde başka insan istemez.
Peki ya ben hangisiydim?
"Yalnızlaştırılan mı yalnızlığa alışan mı?"
Sanırım bunun cevabını ilerleyen zamanlarda daha iyi anlayacaktım.

Bazen düşünüyorum sadece ben mi bunu yaşıyorum? Bir tane daha dert ortağım olsa daha iyi olmaz mıydı?
"Hayır, hayır.. Dostuma derdimi anlatsam o da gider anlatır dostuna. Onunla konuşmak sahi daha iyi mi? Yoksa deliriyor muyum? Ne yaşıyorum? Neden yaşıyorum? Bir amacım hedefim var mıydı?"
Ardı arkası kesilmeyen onca sorularla kafamı meşgul ediyordum..

"Söylesene H. ben kötü biri miyim? Bu bir hastalık mı? Yanlış bir şey mi yaptım da bunlar oldu? Yaşamak istemeyeceğim her şey beni mi buldu yoksa ben mi onları buldum?
Söyle lütfen.. Sen benim en iyi dostumsun, bunu kimse bilmeyecek, bilirlerse seni de alırlar benden. Buna da izin vermeyeceğim artık. Değişmek, güçlü olmak istiyorum. İçime kapanmak bana göre olmamalı.."