Pianistka

- Powinienem pytać, dlaczego wypełzła pani z tej dziury? - znajomy, aksamitny głos rozbrzmiał w ciemności. Z moich ust wyrwał się okrzyk zaskoczenia, a serce prawie się zatrzymało. Odwróciłam się i cofnęłam z przestrachem; nie był to dobry pomysł. Czując przeszywający ból, ugięły się pode mną kolana i tylko ciepłe męskie dłonie uchroniły mnie od ponownego upadku. [...]
- Wszystko w porządku? - gdy mężczyzna odezwał się po raz drugi, miałam nieodparte wrażenie, że już go gdzieś słyszałam. Podniosłam na niego wzrok i rozdziawiłam usta. [...]
- N-nie, nie wiem. - przyznałam, wpatrując się w twarz mężczyzny. Światło za jego plecami rzucało cienie na twarz, jeszcze bardziej uwydatniając kości policzkowe i ostro zarysowaną szczękę. Czarne niczym smoła włosy ginęły na tle nieba. A ciemne oczy skrzyły się, odbijając światło gwiazd. O moja matko, pomyślałam. Przełknęłam ślinę, czując nagłą suchość w gardle. Wtem stałam się boleśnie świadoma jego dłoni przytrzymujących mnie w talii. Jak również naszej bliskości. Był zaledwie centymetr ode mnie, czułam jego zapach; woń mięty i mchu i coś jeszcze, coś słodkiego. Ale nie odważyłam się ponownie wciągnąć zapachu w nozdrza.