Przepraszam, ale...muszę już iść /Taekook

Przepraszam, ale...muszę już iść-I nie mogąc już dużej powstrzymywać łez odwrócił się na pięcie i wybiegł jak najszybciej z pomieszczenia.

Czemu jestem taki beznadziejny? Czemu to aż tak boli? Czemu zakochałem się w moim przyjacielu? Dlaczego właśnie on? Dlaczego jestem taką pizdą I nie umiałem mu wcześniej powiedzieć prawdy?

Te spytania krążyły po jego głowie w akompaniamencie spływających po jego policzkach łez, pociągania nosem i cichego szlochania. Biegł prosto przed siebie. Zmierzał donikąd, ale nie zamierzał zawracać, nie zamierzał się zatrzymywać. Obraz zamazywał mu się przez łzy przez co biegł na oślep. Sam nie wiedział, ile tak biegł i gdzie się znajduje. Gdyby tylko zwolnił albo chociaż zobaczył co się przed nim znajduje nie doszłoby do tego. Może wrócił by wtedy cały I zdrowy do domu, a nie leżał nie wiadomo, gdzie nie mogąc się ruszyć przez przeszywający go ból? Ten psychiczny jak i ten fizyczny? Czy ktoś go odnajdzie? Czy to jego koniec?

Poboczne:vmin, yonmin, namjin

Smutna historia z happy endem
Historia ma długi przedział czasowy.