Küçüklüğümden beri masallara, dizilere, filmlere hep özenmişimdir. Oradaki kızlar gibi bir hayatım olsun istemişimdir. Yakışıklı bir sevgili, her istediğimi yapan, beni canlarından çok seven anne ve baba, yakışıklı ve üzerine düşen tatlı bir abi, dışarıdan bakılınca aşık olunası bir ev, mükemmel bir arkadaş grubu, başarılı ders notları ve dahası.
Hayalimdeki kızlar gibi güzel değildim. Yakışıklı bir sevgilim hiç olmamıştı. Annem ve babam benle hayalim gibi ilgilenmiyordu. Abimle aramız çok iyi değildi. Zengin değildik. Harika bir evimiz yoktu. Derlerim iyi değildi. Bunları anladığımda masalların, dizilerin, filmlerin gerçek olmadıklarını anlamıştım.
Hiç hayalimdeki gibi olmayan hayatımda yuvarlanıp gidiyordum. Ama o tüm dengelerimi alt üst etmişti. Hep ona kızarken asıl kızınılması ben olduğumu öğrendiğimde çok geçti.
~
~
~
~
~
~
~
~
En büyük acı olay anında hissettiğin değil, olayın üzerinden bir zaman geçtikten sonra yapacağın hiç bir şey kalmadığında hissettiğindir. -Jose Saramago
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."