〆ᴬᵗᵗᵃᶜᵏ ᵒⁿ ᵀⁱᵗᵃⁿ'ᵈᵃⁿ ᴹᵉᵏᵗᵘᵖˡᵃʳ〆

Yıllar sonra benden sana bir mektup...

Gençtim bir zamanlar. Yaşam tüm enerjisiyle gövdelerimizin arasında akarken, sen bedeninle ve varlığınla bu dünyadaydın. Sonra gittin... Yok olmayı seçtin. Bedensel olarak yoksun artık. Fiziksel dünyayı gören gözlerim seni göremiyor ne yazık ki. Hiçbir şey yoktan var olamaz. Peki, iki ruh arasında ilmek ilmek dokunmuş bir bağın gücü, fiziksel engellere rağmen var olmaya devam eder mi?
Sen gittikten sonra neler mi oldu? Aslında her şeyi biliyorsun. Çok karanlıktı geceler. Uykusuzluk nöbetlerinde acının bin türlü rengine boyandım. Söylesem kimse inanmaz biliyorum, çok üşürüm sen bilirsin, sabaha karşı daldığım uykularda sırtımı örten elinin sıcaklığını hissettim kaç defa. Özlem, acı ve kırgınlık var içimde. Neden gittiğini sorsam cevap verebilir misin? Bazen hafifliyor acım.
Tam hayata döndüm derken hiç ummadık bir yerde, mesela güzel bir film seyrederken içimi derin bir sızı kaplıyor. Her defasında bu yarım kalmışlık duygusuna yeniliyorum. Sensizlik güçlü bir dalga gibi, etkisini hiç kaybetmeden her seferinde kıyılarımı acımasızca vuruyor. Ben defalarca eksiliyorum. Ya da çok mutlu olduğum nadir anlardan birinde, gözlerin ya da gülüşün o resmin en güzel yerine yerleşiveriyor.
Hep orada olduğunu hatırlatıyorsun bana. Derinlerden gelen bir ses, "Ben hiçbir yere gitmedim, hep buradaydım" diyor. Kalbim avuçlarının arasında. Yorulmadın mı onu taşımaktan? Bir de zor zamanlar var gerçek hayata dair. Yolda, işte, kalabalıklarda ne zaman başım dara düşse, ensemde nefesini hissediyorum.O zaman isyan ediyorum. Madem yoksun yanımda, o zaman ait olduğun uzaklarda kal. Hayatın gürültüsüne ve sıradanlığa karışmama izin ver lütfen. Baktığım her yerde seni görmekten yoruldum. Yüz yaşında küçücük bir kız çocuğu gibi, senin beni sevdiğin yerde, sevdiğin kadar kaldım.