ოდესმე ჩაგიხედავთ სიკვდილისთვის თვალებში?
მე ჩამიხედავს,ძალიან ბევრჯერ,მაგრამ არასოდეს ჩაურბენია ყველა ტკბილ მოგონებას ჩემს გონებაში,არასოდეს მიგრძვნია სინანული,არასოდეს მიფიქრია,რომ საცოდავი ვიყავი,არასოდეს მინანია ჩადენილი,არასოდეს მინატრია დროის უკან დაბრუნება..
როდესაც ჩემ უკან მდგარი სესილი მუხლებზე დაეცა,მაშინ ვიგრძენი ყველა ის გრძნობა, რაც ზევით ჩამოვთვალე,მიუხედავად იმისა,რომ ტყვია სესილის მოხვდა,ყველა მომაკვდავი ადამიანისთვის დამახასიათებელმა შეგრძმებამ ჩემში გაიელვა...
Waking up in the body of a Romani Archiman is acceptable. Getting 3rd and 1st True Magics is nice. Getting Beasts as pets - delightful. The world of DxD is unforgivable. It's a world where some teenagers who aren't even two decades old somehow mystically defeat the descendants of legendary heroes, ancient demons, powerful dragons, etc. Why does this happen? Simply because! Simply put, this world only makes sense because it doesn't. And now, I have to put up with the fact that I live here. Such pain. (DxDxMulti)