DESİSE

Kalıcı yaralar ömür boyu gitmez.

Şeytan o yaralara ilerlerken Tahet alev alev yandı. Vicdanım düşündü; akmayan gözyaşım akmak istedi.

Henüz kimse bilmedi, bilmeden onun ortasında bulacaklardı kendilerini.

Desise, başladı.

🌘

Zifir Vremya Veran, Hatay'ın Nasırlı kasabasının en küçük, hatta bazılarının bilmediği o mahallede yaşamaktadır. İkinci ismi Rus kökenli, babası da aynı şekilde Rus, annesi Türktür lakin bunu bile ayırt edemeyeceği yaşta, bir şekilde kendini yapayalnız bulur ve o anlarda hatırladığı tek şey, komşularının onu kendi evinde tek bırakmamaları, onu bir yetimhaneye vermek yerine dadısıyla birlikte kendileri ilgilendiğidir. Minnettârlık duygusu, onun için yücedir.

Yirmi iki yaşına kadar kendi ayaklarının üstünde, belki de muhtaç olarak büyürken, ruhu hâlâ ailesinin o evindedir. Ancak şu an başka bir yerde yaşamasının nedeni en son dört sene önce gittiğinde, evin eşyaları parçalanmış halde bulmasından kaynaklıydı.

Bir gece yine işten çıktığında, kendisini sessizliğin, karanlığın içinde çok iyi gizlemesine rağmen o bodrum katındaki evine gittiğinde yine bir şeylerin yaşanacağını biliyordu. Yine de görünmemek için umut ediyordu ama Tanrı, bu gecenin daha çok uzaması için ondan yana olmadı.

O gecenin tamamen bitmesini istedi ama bitmedi. Kimisi kinlendi, kimisi bu davanın uzayacağını tahmin etti, kimisi ise geçmişinin kül yapraklarını toza dönmeden açtı.

Desise, onun geçmişindeki defterinin anahtarını kalbinde bulduğunda başladı.