LAYEZAL

Sonra bir gün bir olay yaşandı.
Hiç beklenmedik bir olay.
Ve birtakım kararlar alındı, plansızca.
O an herkes dürtülerine, korkularına, duygularına ve hırsına yenik düştü.
Kötülük büyüdü, büyüdü ve gök kubbenin altında çarşaf gibi gerildi.
Birbirimizin yüzüne bakamaz olduk.
Çünkü artık içimizdeki çirkinliği gözlerimizden okuyorduk.
Ne kadar kötü şeyler yapmış olursanız olun kendinize küsemezsiniz.
Fakat birbirimize küsmek kolaydı.
Kendimizden kaçamazdık belki ama birbirimizden kaçabilirdik.
Kaçtık.
Yıllarca.
Ondan kaçtıkça kendime çarptım.
Kendimi kaybettikçe onu buldum.
Bedenlerimizi uzaklaştırmış olmak ruhlarımıza etki etmedi.
Çokça örselendik, düştük, kalktık.
Birbirimize tutunmak istedik, yapamadık.
Hayatlarımızda yeni birer sayfa açmamız gerektiğini biliyordum.
Açtım.
Defalarca kez.
Fakat önceki sayfaya kalemi öyle bastırmıştı ki Tanrı, izi alttakilere geçmişti.
Kurtulamadım.

Bu ondan kaçtıkça ona dönüşümün hikâyesi, bu asla son bulamamanın hikâyesi. 🌙