MÜNZ-EVİ

Yine bir pazartesi günü toplanmıştık. Amacımız hep değişse de zorunlu ya değil kader bizi buraya getiriyordu.

''Biz altı kişiyiz aramızda anne ve babası hayatta olanlar da var. Toplumda neden kimsesizliği 'sadece ailesi olmamakla empoze ediyorlar.' Madem ailesi olanlar kimsesiz değil neden hepimizin ortak noktası kimsesizlik?''

Başını öne doğru eğdi. Ayakkabılarına uzun uzun baktı.
''Çünkü Nergis'im, çünkü kimsesizim , toplumun bilmediği ama gerçek olan kimsesizlik; yaşanmışlıkla ilgilidir."

''Sence hangisi daha kötü? Toplumda bilinen; ailesi olmayan kimsesiz olmak mı yoksa toplumun göremediği; ailenle birlikte kimsesiz olmak mı?'' Diye sorduğumda herkes başını kaldırıp bana baktı.

''Toplumda ailem yok diye, bana acıyan gözlere hep maruz kaldım .''Dedi Yunus Emre.

''Okuldan eve geldiğimde aileme yaşadığım acıları hiç anlatamadım.'' Dedi Esma.

''Anne ve babamın yokluğu hep yüzüme vuruldu, mezarlarına gidip her şeyi anlatırdım, topraklarında saçlarımı gezdirirdim.'' Dedi Kaan.

''Vücudumdaki morlukları anneme her saniye anlattım, ama bana değil bir başkasına inandı hep.'' Dedi Kayra.

''Ailenin yokluğunda ki mi yoksa varlığındaki mi kimsesizlik daha acı bilmiyorum. Ailemin olması beni kimsesizlikten kurtaramadı, tam tersi kimsesizliğimi gizlemek zorunda kaldım. Toplumdan tek isteğim insanları bu şekilde ayırmamaları. ''Dedi Affan. Göl yeşili gözlerindeki yaraları hissettim.

Herkese tek tek baktım. Esma, Kayra, Yunus Emre, Kaan, Affan ve ben Nergis...
Biz altı kişiyiz...
Aramızda ailesi olanda var olmayanda...
Ortak noktamız kimsesizliğimiz...