Στα βήματα της Εκάτης

Σκοτάδι, υγρασία και φωνές. Μια πολύ δυνατή φωνή αντηχεί σε όλη την σπηλιά φωνάζοντας ή μάλλον παρακαλώντας για βοήθεια. Αυτή η οσμή του σκουριασμένου μετάλλου νιώθω πως θα μου τρυπήσει τα ρουθούνια.Ο εκκωφαντικός θόρυβος των αλυσίδων να τρίβονται πάνω στα μαύρα βότσαλα της σπηλιάς που ποτίζονται από το αίμα και τα δάκρυα της αντηχούν στο κεφάλι μου. Είναι τυφλή, δεν βλέπει, κάτι καλύπτει τα μάτια της ενώ το φως του φεγγαριού λούζει τα μαλλιά της και από το φως γεμίζουν μέχρι και τα σύμβολα γύρω της. "Χέιτς,Χέιτς με ακούς;" Μια σκοτεινή θυσία, μια σφραγίδα και μια αιώνια φυλακή την δεσμεύει. Λοιπόν ναι, τώρα βλέπω ξεκάθαρα τον δρόμο που πρέπει να παρω!