Yaşadığımız hayatta her insanın kendini ait hissettiği bir yer, kişi ya da en azından bir an vardır. Ben ise bu acımasız dünyaya karşı bir sıfır geride başlamıştım. Yaşadıklarım, duyduklarım... 17 yılımı çöpe atmak istediğim zamanlarda yanımda olmayan kimselere olan güvensizliğim... Dudaklarım arasında yanmak için titreyen sigarama karşı olan yokluğum ve her gece sığınabileceğim tek yer olan yorganım... Hepsi yalan mıydı? Beni bu dünyaya karşı savunmasız bırakan temel şey ailem olurken... Aslında gerçek ailem başkaları mıydı? Peki ya onlar da tüm bu zaman boyunca neredeydiler? Ben kendimden vazgeçmişken... Neden bu kadar geç kalmışlardı? Artık o yorganın altından hiç çıkmak istemezken nasıl olur da onlarla aynı sofraya oturmamı isterlerdi? Peki ya ben? Midem bunu kaldırabilir miydi?