Lieve Laila

Ze had me weg getrokken. Weg bij het thuis dat voor onze ogen was ingestort. We konden enkel hopen. Hopen dat pap en mam okay waren. dat ze niet thuis waren geweest. Laila had me het verteld. En Laila loog nooit. Snikkend had ze het gezegd. Met mij tussen haar armen, tegen haar borst aangedrukt. Haar hart bonkend tegen mijn wang.