"Biz kaldırım taşları arasında yetişen çiçekleriz.Ezilen,görmemezlikten gelinen,olmaması gereken yerde olan ve hiçbir yere ait olamayan insanlarız.."
Gözleri o kadar çökmüştü ki içim sızlamıştı.Üzülüyordum.Hissettiklerini hissediyordum,bakışlarında sakladığı acıyı görebiliyordum,vücudundaki yaraların verdiği yaşanmışlığı fark edebiliyordum ama ötesi yoktu.Ne ona dokunabiliyordum,ne de tesselli cümlelerimi sunabiliyordum.
"Bazen birine ait olmak,bir yere ait olmaktan daha güvenilirdir."
Aralık dudaklarım kapandı.Birine ait olmak,hiç tatmadığım bir duyguydu.Onun yanındaki insanlar ona değer veriyordu,bu her hallerinden belliydi.Geçmişi ne kadar karanlık olursa olsun sığınacak insanalar vardı.
Kurumuş dudakları aralandığında gözündeki kızarıklığı fark ettim.Onu daha önce hiç böyle görmemiştim.Batu Kunter ilk defa çaresiz ve kimsesiz küçük bir çocuk gibiydi.
"Benim ait olduğum kimse yok."
Kimileri denizlerin aslanı,
Kimileri evladım,
Kimileri Mehmetçik,
Kimileri ise vatan sağolsun der.
Hırçın dalgalı deniz kırmızıyı kucakladı, deniz karmen denizine dönüştü.
"Yemin ederim ki Helen, değil seni yunan askerleri tüm dünya benden almaya kalksın, dalgalarımda boğarım hepsini" Dedi. Yüzbaşı boz.
"Karmen denizi." dedi Yunan kırması çingene Helen.
"Benim karmen denizim, yaseminlerimi sussuz bırakmayan, beni kimsesiz vatansız koymayan karmen denizim."
["𝒟𝒾𝓇𝑒𝓃𝒾𝓈̧ 𝓈𝑒𝓇𝒾𝓈𝒾 - 𝒪𝓃𝑒" ]
.
[Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup kurgudan ibarettir.]