"Biz kaldırım taşları arasında yetişen çiçekleriz.Ezilen,görmemezlikten gelinen,olmaması gereken yerde olan ve hiçbir yere ait olamayan insanlarız.." Gözleri o kadar çökmüştü ki içim sızlamıştı.Üzülüyordum.Hissettiklerini hissediyordum,bakışlarında sakladığı acıyı görebiliyordum,vücudundaki yaraların verdiği yaşanmışlığı fark edebiliyordum ama ötesi yoktu.Ne ona dokunabiliyordum,ne de tesselli cümlelerimi sunabiliyordum. "Bazen birine ait olmak,bir yere ait olmaktan daha güvenilirdir." Aralık dudaklarım kapandı.Birine ait olmak,hiç tatmadığım bir duyguydu.Onun yanındaki insanlar ona değer veriyordu,bu her hallerinden belliydi.Geçmişi ne kadar karanlık olursa olsun sığınacak insanalar vardı. Kurumuş dudakları aralandığında gözündeki kızarıklığı fark ettim.Onu daha önce hiç böyle görmemiştim.Batu Kunter ilk defa çaresiz ve kimsesiz küçük bir çocuk gibiydi. "Benim ait olduğum kimse yok."