Sessiz Mutluluk

Elis:

"6 yıl. Koskocaman 6 yıl. Ne çabuk geldi geçti. Bir rüzgar gibi girdi aramıza. Soğuk, şiddetli, acımasız bir rüzgar.

Herkesin özgür diye nitelendirdiği şehir, neden benim mahzenim oldu? Herkesin sevdiği şehir İzmir, neden benim kara lekem oldu? Herkesin hayran olduğu şehir, neden benim lanetim oldu?

Geçen 6 yıl, kalbimde öyle derin bir iz bıraktı ki...

Ayrı kaldım. Hemde herşeyden ayrı kaldım. Evimden, memleketimden, dostlarımdan, ailemden, en çok da ondan.

Bu ayrılığı yazan, bize ceza veren kaderdi. Biz kaderimize boyun eğdik. Birimiz acı çekerken, birimizde öldü. Aslında ikimizde öldük. Ruhlarımız öldü, düşüncelerimiz öldü, umutlarımız öldü.

Ayakta kalan, ama yıkılmaya her an meyilli tek birşey kaldı.

Bizim aşkımız..."

Onur:
"3 yıl. Koskocaman 3 yıl. Ne çabuk geldi geçti. Bir fırtına gibi girdi hayatımıza. Soğuk, şiddetli, acımasız bir fırtına.

O özgür İzmir de mutlu bir hayat yaşarken, ben onsuz gecelerime lanet ettim. İzmir ona mutluluk getirirken, bana hüzün getirdi. Aramızda kalın duvarlar oluşturdu.

O olmadığı sürece bu şehir bana uğur getirmedi. O yeni umutlarla hayatına devam ederken, benim umutlarım birer birer enkaza dönüştü. Altında kalan ben oldum.

Bu ayrılığı yazan, bize ceza veren kaderdi. Biz kaderimize boyun eğdik. Birimiz acı çekerken, birimizde öldü. Aslında ikimizde öldük. Ruhlarımız öldü, düşüncelerimiz öldü, umutlarımız öldü.

Ayakta kalan, ama yıkılmaya her an meyilli tek birşey kaldı.

Bizim aşkımız..."