Elimdekinin kıymetini bilmememin cezasıydı bu muhtemelen. Garipti. Ama üzgün hissetmiyordum. Yakınmıyordum. Tuhaflık vardı evet, ama neredeyse huzurlu sayılırdım. Bu daha da garipti. Ailemi, evimi, hayatımı, her şeyimi kaybetmiştim. Yanımdaki adama baktım. Gülünce kısılan, güneş gibi gözleriyle içimi ısıtıyordu. Kendimi buraya ait hissetmemi sağlayan oydu. Evet, ailemi,evimi,hayatımı kaybetmiştim. Ama şimdi hepsi, sağ tarafımda oturmuş, bana gülümsüyordu. İşte en garibi de buydu.