RUH-REVANIM

Babasına bakmak için çocukluğundan vazgeçen Berceste Yalçın ile annesi ve babasıyla birlikte ruhunu kaybeden Yiğit Asaf Aksoy ' un hikayesi...

Ruhu olmayanın kalbi olmazdı. Aklıyla hareket ederdi genç adam. Bir gece ansızın ruhunu bulmuştu Yiğit Asaf. İçinden sevdiği kıza seslendi.
Ruh-u revanım, ne güzel seslenişti bu böyle -yürüyen ruhum- diyordu genç adam. Benim ruhum. Tüm cesaretiyle ruhuna yaklaştı Yiğit Asaf hafif bir tınıyla" Ben aklıyla hareket eden bir adamdım Berceste lakin sen yüreğimden gelen öyle güzel bir sestin ki sırtımı dönemedim yüreğime." Mutluluk vardı bu cümlede, tekrar yaşamaya başlayan genç adamın mutluluğu...
Susmadı Berceste. Bu sefer konuşmayı seçti. " Ben kalbimi dinlemeyi bırakalı yıllar oldu Yiğit Asaf. Biliyorum sonucunu yine sükut-u hayal." içindeki küçük kızın konuşmasına izin vermedi Berceste. İzin verseydi kalbini teslim ederdi genç adama lakin onun bir yıkıma daha gücü kalmamıştı.
Sustu genç adam. Ağladı genç kız.
İmkansız mıydı onların aşkı? Severken kavuşamamak böyle bir şey miydi?