Bazen üzülmeye bile mecalin kalmaz. Çevrendeki insanlar o kadar yıpratmıştır ki seni dayanacak halin kalmaz. Konuşmak istemezsin mesela ya da en sevdiğin yemeği büyük iştahla yiyemezsin. En acısı da verdiğin değerin karşılığını görememek olur. İşte o yıpratır insanı. Bi daha kimseye aynı değeri vermeyeceğin yalanıyla kandırırsın kendini. Hiç öyle olmaz tabii.. Çünkü yeni insanları, eski insanların hatalarından dolayı cezalandıramazsın. Her aldığın yarada, daha da büyürsün. Ne kadar acı verse de onla başa çıkmayı öğrenirsin.