Aralık Soğuğu/Mum Işığında

Bir rüzgar esiyor, mumun yanan ışığını söndürüyor. O an çok yalnız kalıyorum. Duvardaki gölgem bile yok oluyor. Mumu yeniden yakmak için kibrit alıyorum. Mumu bulamıyorum. Sabah olsun diye bekleyeceğim o zaman. Ya da biri gelip beni bu karanlıktan kurtaracak. Elimi uzattığımda biri tutacak bu kesinlikle bir gün olacak. Ama olmayadabilir. Ben sonsuza kadar bu karanlıkta kalabilirim belki. Kimse olmadan. Bu dünyadaki bütün insanlar hasta! Kimse beni anlamıyor. Anlamıyorlar. Anlamayacaklar. Ve benim kim olduğumu hiçkimse bilmeyecek. Bundan sonra..