YAZ YAĞMURU (+18)

Azra ve Koray, her şeyi geçmişe gömdüğüne emindir. Ta ki tekrardan karşılaşana kadar. Dışarıdan bakınca hayatları doğal akışında ilerliyordur. Peki ya her şey geçmişin intikamını almaya and içmiş bir aile tarafından planlanıyorsa?

*

"Yok olmanı istemiyorum." dedim. İçimden, yok olmak da istemiyorum diye ekledim.

Güven veren bir sesle, "Bir gün herkes yok olacak. Ama sana söz veriyorum Azra. Şimdi bu şekilde yok olmayacağız." dedi. Bakışları, ses tonu, yüzümü kavrayışı... Hepsi beni söylediklerine ikna etmeye çalışır gibiydi. Her bir hareketi yemin gibiydi. Ona inanmaktan başka seçeneğim yoktu. "Bizim sonumuz bunlar olmayacak. Işığının sönmesine asla izin vermeyeceğim. Güveniyor musun bana?" Yüzümü iki yandan kavrayan ellerinin müsade ettiği kadar kafamı salladım. Bu cevap onu tatmin etmemiş olacak, "Güveniyor musun?" diye tekrarladı.

Ellerimle onun bileklerini tuttum. Öyle sıkı tutmuştum ki tırnaklarım tenine batmıştı. "Güveniyorum." dedim. Sesim onun sesine nazaran kısıktı fakat hiçbir şüphe, tereddüt yoktu.

23.06.2022