Sönmeyen Işık

Annem ölmüştü. İşte bu kadardı. İk kelime, 12 harf. Ama verdiği acı?

Sanki o iki kelime kalbimi yarıyor, 12 harfde vücuduma minik iğneler batırıyordu. Bu nasıl bir duygu bende tam çözememiştim. Ama öyleydi. Benim şefkatli, güzel annem bir katile kurban gitmişti. İntikam mıydı alacağım? Annem öyle ister miydi peki? Orası meçhül.

Belki intikam almam yada bende katil olmam ama yıkılmam da. Her zaman ayakta, her zaman parlayan. Sönmeyen bir ışık gibi...